Çdo ditë që kalon bindemi edhe më shumë se politika në vetvete po ndjehet e kërcënuar. Mjafton të kundrosh organizimet apo festat fetare dhe do bindesh për këtë. Sa më shumë po kalojnë vitet aq më shumë reputacioni i politikanit po zbehet, dhe përkundër tij, feja po rrit akoma edhe më tepër idhtarët e saj.
Ajo që ta vret syrin, nga jugu në veri, është impotenca e dukshme e forcave politike në vend. Asnjë parti, madje asnjë lider, nuk mund të mbledhë më në shesh apo në bulevard aq sa u mblodhën, për festën e Kurban Bajramit. Me sa duket, me të drejtë mund të themi, se politika ka humbur thellë përballë fesë.
Mos vallë, politika është e paaftë ditët e sotme për të ngjallur besimin tek njerëzit? Mos ndoshta, ajo ka dalur cullak përballë popullit dhe pikërisht nga kjo nuk frymëzon më askënd, madje as ata që kanë vite që kanë përfitur marrëzisht prej saj, dhe vazhdojnë të jetojnë ende në emër të saj.
Ku janë puthadorët e partive politike? Ja pra, as këta më nuk frymëzohen edhe pse kanë qenë përfitues të drejtpërdrejtë të saj. As këta nuk dalin më në sheshe. Individët që mbushin sheshet, nuk duhet të konsiderohen militant, ky është një emërtim i vjetër, një i ri ndoshta do të ishte; përfitues. Pikërisht ky është koncepti i saktë, përfitues! Ah, sa bukur.
Nëse nuk ka interes për partinë politike, individi as nuk do t’ia dijë se ç’ndodh, asgjë se frymëzon më atë, pasi ai e di mjaft mirë se idealet kanë vdekur tashmë, dhe çdo gjë që trumpetohet me të madhe lartë e poshtë nëpër media, nuk janë asgjë tjetër veçse fjalë, asgjë më shumë se kaq.
Hidhni një sy organizimeve që bëjnë partitë e mëdha politike në vend, përveç atyre që kanë një lidhje interesi të drejtpërdrejtë, askujt nuk ia ka ëndja të dëgjojë llomotitjet e tyre, dhe ndoshta, së fundi, me të drejtë, dy liderët e partive më të mëdha në vend, jo rastësisht zgjedhin të paraqiten në media, me njerëzit e klerit.
Me një fjalë, politikanët e kanë kuptuar se përballë fesë ata çdo ditë po humbasin terren, ndjehen të pafuqishëm ndaj forcës së saj, dhe përballë kësaj gjendje, kërkojnë që nëpërmjet saj të hyjnë edhe njëherë në jetën e qytetarëve të vendit.
Më në fund e kanë kuptuar se feja shënjon hipotezën historike sipas të cilës nuk është e nevojshme që liria të sundohet nga pronësia dhe që shoqëria njerëzore të udhëhiqet nga një oligarki e ngushtë biznesmenësh të fuqishëm dhe shërbëtorët e tyre në politikë, polici e media të sundojnë jetën e tyre. Por a është e aftë poltika ta fshehë këtë ide. Mjafton të shohim sheshet, shikoni sa njerëz mblidhen.
Pra, tek besimi në Zot, ekziston mundësia e një shoqërie në të cilën mbizotëron ajo që feja e quan “shoqëri e lirë”, ku individi mendon se vetëm kjo forcë e mbinatyrshme nuk e tradhton, ku përparon zhdukja e kontradiktave të mëdha të dasive ekonomike mes njerëzish, aty ku individi mendon se të gjithë njerëzit janë të barabartë ( mdisi punës intelektuale dhe asaj fizike, midis qytetit dhe fshatit, midis burrave dhe grave, midis drejtuesve dhe punëtorëve, të varfërve dhe të pasurve etj) dhe ku vendimet që kanë të bëjnë me gjithkënd merren nga të gjithë. Këtë mundësi barazimtare feja e trajton si parim mendimi dhe veprimi, dhe nuk e lejon aspak të ikë.
Ndërsa politika përballë kësaj ideje ka mbetur në klasë, ajo nuk frymëzon më askënd dhe mbi të gjitha, çdo fjalë e saj, në ditët e sotme ka prirjen për të ikur tëhu në ajër si tym duhani, ashtu kot, pa orientim, dhe pa rënë në sy, në heshtje si tradhtare …