Ekrem Avdiu
SPECIFIKAT E SIRATIT
Një rrugë, çfarëdo qoftë ajo, nuk mund të quhet Sirat, derisa mos të përmbajë në vete pesë elemente:
– të jetë e drejtë,
– të çojë në destinacionin e duhur,
– të mos jetë e gjatë,
– të jetë mjaftë e gjerë për të gjithë ata që dëshirojnë të ecin në të dhe
– të jetë e gjithënjohur se kjo është rruga që shpie atje ku synohet.
Rruga e Drejtë (es-siratul-mustekim), udhëzimin në të cilën e kërkojmë disa herë në ditë i plotëson të gjitha këto kushte andaj edhe quhet kështu. Ajo është e drejtë dhe është më e shkurtra ngase logjikisht dihet se vija e drejtë që i bashkon dy pika është më e shkurtra për bashkimin e atyre dy pikave. Ajo çon aty ku duhet ngase është e garantuar se është rruga e xhenetit. Është aq e gjerë saqë kushdo mund të ecë nëpër të pa u penguar të tjerëve, ngase thirrja e Allahut për në Rrugën e Tij të Drejtë është e përgjithshme, mund ti përgjigjet kush të dojë. Kjo rrugë është e shpallur se kjo është ajo që u duhet njerëzve ngase Allahu e ka përshkruar si rrugë e atyre që Allahu u ka dhënë begati dhe nuk është as rruga e atyre mbi të cilët ka rënë zemërimi, e as rruga e të humburve.
Kjo rrugë (sirat) nganjëherë i përshkruhet si përkatësi dhe pronësi Allahut të Madhëruar, sikur është rasti i ajeteve: “Dhe kjo është rruga Ime e drejtë.” (En’am, 153) dhe “Dhe ti udhëzon në rrugën e drejtë. Rrugën e Allahut…” (Shura, 53). Në vende tjera në Kur’an përmendet rruga e drejtë e ajo u përshkruhet robërve të Allahut, ngase ajo njihet si rruga e tyre dhe ata identifikohen me të, sikur është rasti me ajetin: “Në rrugën e atyre që i ke begatuar…” (Fatiha, 4).