Përmbledhje e Librit Kauza ime (DAVAM) të autorit Nexhmedin Erbakan

HYRJE

Në hyrjen e librit, Necmettin Erbakan fillon me një paraqitje autobiografike, duke rrëfyer lindjen e tij më 29 tetor 1926 në Sinop. Ai përshkruan prejardhjen e tij familjare, me babanë, Mehmet Sabri Erbakan, nga familja Kozanoğlu e Adanasë, dhe nënën, Kamer Hanëm, nga një familje e njohur e Sinopit. Për shkak të profesionit të babait të tij si Kryetar i Gjykatës së Krimeve të Rënda, fëmijëria e tij kaloi në qytete të ndryshme të Turqisë, gjë që i dha një perspektivë të gjerë mbi vendin që në moshë të hershme.

Erbakan thekson arritjet e tij akademike, duke përfshirë përfundimin e Gjimnazit për Djem në Stamboll në vitin 1943 dhe hyrjen në Universitetin Teknik të Stambollit. Edhe pse kishte të drejtë të regjistrohej pa provim si nxënësi më i mirë, ai zgjodhi t’i nënshtrohej provimit dhe u pranua direkt në vitin e dytë, duke diplomuar në vitin 1948. Menjëherë pas diplomimit, ai filloi punën si asistent në Fakultetin e Mekanikës.

Pika e kthesës në jetën dhe vizionin e tij ishte periudha e kaluar në Gjermani nga viti 1951. I dërguar nga universiteti për kërkime shkencore në Universitetin Teknik të Aachen, ai punoi në Qendrën Kërkimore DVL, e cila kryente studime për ushtrinë gjermane. Atje, ai përgatiti tre teza, përfshirë tezën e doktoraturës, të cilat tërhoqën vëmendjen e Ministrisë Gjermane të Ekonomisë. Kjo çoi në kërkesa për raporte mbi efiçencën e motorëve dhe përgatitjen e tezës së docenturës mbi ndezjen e karburantit në motorët me naftë.

Suksesi i tij akademik e çoi në një ftesë nga fabrika më e madhe e motorëve në Gjermani, Deutz, për të punuar në zhvillimin e motorëve për tanket Leopard. Problemi kryesor ishte se karburanti i këtyre tankeve ngrinte në kushtet e vështira të frontit rus gjatë Luftës së Dytë Botërore. Erbakan u angazhua në ridizajnimin e sistemit të ndezjes për të siguruar funksionimin në çdo kusht klimatik.

Kjo përvojë në zemër të industrisë së rëndë gjermane ishte shkëndija që ndezi vizionin e tij për një “Nismë Kombëtare të Industrisë së Rëndë” për Turqinë. Ai pa nga afër se si Gjermania, e dalë e shkatërruar nga lufta, po rindërtohej me shpejtësi përmes industrisë. Ajo që e preku dhe e trishtoi thellë ishte kur pa porositë e motorëve nga Institucioni Turk i Pajisjeve Bujqësore në fabrikat gjermane. Kjo i forcoi bindjen se populli turk mund dhe duhet t’i prodhonte vetë këto teknologji. Kjo bindje u bë themeli i projektit të tij të parë madhor industrial: Fabrika e Motorëve “Gümüş Motor”.

Erbakan përshkruan betejën epike për themelimin e “Gümüş Motor” në vitin 1956, së bashku me 200 partnerë patriotë. Projekti u përball me vështirësi të jashtëzakonshme: dy zhvlerësime të mëdha monetare e rritën koston e planifikuar nga 6 milionë në 25 milionë lira. Pa mbështetjen e një banke, fabrika mbijetoi vetëm falë sakrificës së punëtorëve, të cilët punonin deri natën vonë, shpesh pa marrë rrogë.

Pengesat nuk ishin vetëm financiare, por edhe burokratike dhe politike. Prototipi i parë u refuzua nga autoritetet me justifikimin se konsumonte 5.7 litra karburant në orë, në vend të standardit europian prej 5.6 litrash. Pasi ekipi e përmirësoi motorin për të konsumuar 5.5 litra, ai u refuzua përsëri me të njëjtin justifikim absurd. Erbakan e bën të qartë se problemi real nuk ishte standardi, por “mentaliteti montues” që nuk donte që Turqia të prodhonte motorë në vend të pjeshkave. Ky mentalitet, i përfaqësuar kryesisht nga importuesit që ishin pjesë e minoriteteve, shihte prodhimin vendas si një kërcënim për fitimet e tyre.

Pavarësisht gjithçkaje, “Gümüş Motor” filloi prodhimin serik në mars 1960. Por atëherë u shfaq një pengesë e re: dampingu. Firmat importuese ulën çmimet e motorëve të tyre nga 10,000 lira në 5,000, dhe më pas deri në 2,000 lira, me qëllimin e vetëm për të falimentuar fabrikën turke.

Erbakan thekson rolin thelbësor të mësuesit të tij shpirtëror, të ndjerit Mehmet Zahid Kotku, i cili e inkurajoi vazhdimisht për rëndësinë e industrisë kombëtare si një mjet për të siguruar pavarësinë ekonomike dhe kulturore nga Perëndimi.

Një moment i rëndësishëm ishte vizita e Kryeministrit Adnan Menderes në fabrikë, pak para grushtit të shtetit të vitit 1960. Menderes u mahnit nga arritja dhe menjëherë zgjidhi një problem burokratik që bllokonte një transfertë valutore prej 1.3 milionë dollarësh për fabrikën.

Pas grushtit të shtetit, anëtarët e Komitetit të Bashkimit Kombëtar (MBK) vizituan gjithashtu fabrikën. Të impresionuar se Turqia po prodhonte motorë në një kohë kur nuk prodhonte as gjilpëra, ata ofruan çdo lloj ndihme. Erbakan, megjithatë, kërkoi vetëm një gjë: mundësinë për t’u mbajtur një konferencë gjeneralëve të ushtrisë. Qëllimi i tij ishte t’i bindte ata për rëndësinë strategjike të mbështetjes së industrisë vendase. Ai rrëfen se si Komandanti i Logjistikës i kishte shpjeguar se ushtria nuk mund të blinte pistonët e “Gümüş Motor” sepse i merrte “falas” nga ndihma amerikane, e cila vinte me kushtin që paratë të shpenzoheshin për produkte amerikane.

Në konferencën para 200 gjeneralëve, Erbakan shfaqi një film për fabrikën dhe foli për dy orë mbi potencialin industrial të Turqisë. Ai përshkruan një skenë emocionuese: kur dritat u ndezën, pa se të gjithë gjeneralët po qanin, të prekur nga ndjenjat patriotike.

Kjo përvojë e çoi atë në Këshillin e Ministrave të MBK-së, ku propozoi “metodën e buletinit”: çdo produkt industrial që mund të prodhohej në vend nuk duhej të importohej. Propozimi u kundërshtua nga Ministri i Industrisë, ai i Jashtëm (me arsyetimin se do të “fyeheshin” vendet eksportuese) dhe ai i Tregtisë. Ishte një anëtar i kabinetit, Ragıp Üner, i cili me një shpërthim emocional dhe lot në sy, mbrojti propozimin, duke thënë se ishte detyrë patriotike të mbështetej një njeri i shkëlqyer që kërkonte diçka kaq themelore për të mirën e vendit.

Hyrja përfundon duke shpjeguar kalimin e Erbakanit nga industria në politikë. Ai u bë Kryetar i Departamentit të Industrisë në Unionin e Dhomave të Tregtisë dhe më pas Sekretar i Përgjithshëm, me qëllim që të drejtonte kreditë dhe valutën drejt sipërmarrësve anadollakë, të cilët deri atëherë merrnin vetëm një pjesë të vogël krahasuar me importuesit e Stambollit. Kur u zgjodh Kryetar i Unionit (TOBB), qarqet e brendshme dhe të jashtme, së bashku me qeverinë, u shqetësuan. Si kundërpërgjigje, autoriteti për ndarjen e kuotave të kredisë iu hoq Unionit me një vendim politik dhe iu kalua Ministrisë së Industrisë. Kjo e bindi Erbakanin se beteja duhej zhvendosur në arenën politike.

Ai përmbyll duke iu përgjigjur pyetjes se pse një shkencëtar i nivelit të tij, me një tru gjenial, zgjodhi politikën në vend të shkencës: “Mund të jesh profesor, mund të marrësh çmime Nobel, por nëse njerëzit e vendit tënd janë të uritur, në mjerim dhe vështirësi, dhe nëse 300,000 fëmijë vdesin nga uria në botë, çfarë vlere kanë çmimet e tua Nobel?”. Për të, shërbimi i vërtetë ishte puna për lumturinë e 70 milionë bashkatdhetarëve dhe të gjithë njerëzimit. Jeta, për të, është besim dhe xhihad (përpjekje).

KAPITULLI 1: KRIJIMI DHE NJERIU

Në këtë kapitull, Erbakan shtjellon themelet filozofike dhe teologjike të botëkuptimit të tij. Argumenti qendror është se universi dhe njeriu nuk janë produkte të rastësisë, por krijesa madhështore të një Krijuesi të Gjithëpushtetshëm. Ai thekson se edhe pse nuk mund ta shohim Zotin në këtë botë, ne mund ta njohim Atë përmes veprave të Tij, duke përdorur aftësinë që Ai na ka dhënë për të “kaluar nga vepra tek autori”.

Ai përdor shembuj nga natyra për të ilustruar rregullin hyjnor. Një nga shembujt më të spikatur është anomalia e ujit. Ndryshe nga çdo substancë tjetër që tkurret dhe rëndohet kur ftohet, uji arrin dendësinë e tij maksimale në +4°C. Kur ftohet më tej, ai zgjerohet dhe bëhet më i lehtë, gjë që bën që lumenjtë dhe detet të ngrijnë nga sipërfaqja poshtë. Kjo, sipas Erbakanit, nuk është një rastësi, por një “mëshirë hyjnore” që mundëson jetën ujore. Ky rregull i përsosur dëshmon ekzistencën e një Krijuesi pa të meta, dhe për këtë arsye, myslimanët thonë “Subhanallah” (I lavdëruar qoftë Zoti, i pastër nga çdo e metë).

Më pas, ai fokusohet te njeriu si “Eshref-i Mahluk” (krijesa më e nderuar) dhe “Ahsen-i Takvim” (i krijuar në formën më të përsosur), madje superior ndaj engjëjve. Ajo që e dallon njeriun nga kafshët janë katër aftësi themelore:

1. Dallimi i së drejtës nga e gabuara, nga ku lindin shkencat.
2. Dallimi i së dobishmes nga e dëmshmja, nga ku lind ekonomia.
3. Dallimi i drejtësisë nga padrejtësia, nga ku lindin politika dhe ligji.
4. Dallimi i së bukurës nga e shëmtuara, nga ku lindin morali dhe arti.

Një njeri që nuk i zotëron këto aftësi ose zgjedh anën e gabuar, të dëmshme dhe të padrejtë, është vetëm në dukje njeri. Këtu ai kundërshton ashpër materializmin dhe darvinizmin, duke i cilësuar si teori që mohojnë vlerat shpirtërore dhe e reduktojnë ekzistencën në rastësi. Ai argumenton se struktura kromozomike e bimëve (një-nyjore), kafshëve (dy-nyjore) dhe njerëzve (tre-nyjore) e bën të pamundur evolucionin nga një specie në tjetrën, duke theksuar se çdo gjallesë është krijuar veçmas.

Pjesa më e rëndësishme e kapitullit i kushtohet konceptit të xhihadit. Jeta në këtë botë është një sprovë, një fushëbetejë mes Hakut (e Vërteta absolute, e pandryshueshme) dhe Batılit (Gënjeshtra absolute). Njeriu është i pajisur me “Irade-i Cüz’iye” (vullnet të lirë) për të zgjedhur mes tyre. Detyra themelore e çdo myslimani është xhihadi – përpjekja me të gjitha forcat, pa kërkuar shpërblim tokësor, për të bërë që Haku të triumfojë dhe për të sjellë paqe e liri për gjithë njerëzimin.

Erbakan e përshkruan xhihadin si ibadetin (adhurimin) më të lartë, superior ndaj namazit, agjërimit apo haxhit, sepse:

• Nuk ka një kohë të caktuar; duhet bërë gjithmonë.
• Nuk ka një sasi të caktuar; duhet bërë deri në kufirin e fundit të mundësive.
• Nuk mund të bëhet i vetëm; kërkon organizim dhe bashkëpunim.
• Është detyra e parë; nëse nuk ka një organizatë xhihadi, duhet krijuar një e tillë para çdo gjëje tjetër.

Ai përdor një metaforë të fuqishme për të ilustruar këtë detyrë: nëse një njeri i verbër po ecën drejt një kablloje elektrike të zhveshur me 10,000 volt, një mysliman i ndërgjegjshëm nuk mund të rrijë duarkryq duke u marrë me punët e veta. Ai ka për detyrë të hidhet dhe të shtypë butonin për të ndërprerë rrymën, edhe nëse kjo i shkakton dëm vetes. Në të njëjtën mënyrë, një mysliman nuk mund të qëndrojë indiferent kur kombi i tij mashtrohet nga mediat dhe kapitali shfrytëzues. “Të mos punosh për triumfin e Hakut është njësoj si të punosh për triumfin e Batıl-it,” thotë ai.

Për këtë arsye, politika për Erbakanin nuk është një profesion, por një formë e xhihadit. Të thuash “politika nuk më intereson” është si të thuash “gjysma e Kuranit nuk më intereson”, sepse xhihadi është një nga urdhrat më të përsëritur në Kuran.

Ai përfundon kapitullin duke përcaktuar “tre gozhdat” që duhet të jenë të ngulitura në mendjen e çdo myslimani:

1. Gozhda e Islamit: Nuk ka lumturi pa Islamin.
2. Gozhda e Ndërgjegjes (Şuur): Nuk ka mysliman pa ndërgjegje. Të jesh i ndërgjegjshëm do të thotë të dallosh Hakun nga Batıl-i dhe të marrësh anën e Hakut. Ai kritikon ata që në namaz i luten Zotit të mos i bëjë si hebrenjtë dhe të krishterët, por sapo dalin nga xhamia, punojnë për të futur Turqinë në Bashkimin Evropian dhe e quajnë Amerikën partner strategjik.
3. Gozhda e Xhihadit: Nuk ka Islam pa xhihad. Kjo kërkon punë të organizuar dhe të disiplinuar, sepse “komunitete të vogla të organizuara janë më të fuqishme se miliona njerëz të paorganizuar”.

KAPITULLI 2: ÇËSHTJA JONË E ISLAMIT

Ky kapitull argumenton se Islami është burimi i vetëm i së vërtetës dhe se çdo formë tjetër e dijes, përfshirë shkencën dhe teknologjinë, është ose një degë e tij, ose e destinuar të prodhojë sherr nëse nuk frymëzohet prej tij. Arsyeja, sipas Erbakanit, është një mjet për krahasim dhe gjykim, por pa udhëzimin e Islamit, ajo nuk mund t’i gjejë të vërtetat absolute. Ai ilustron këtë me shembullin e arsyes së një dijetari, që mendon si t’i shpëtojë njerëzit, dhe arsyes së një pijaneci, që mendon si ta mashtrojë shitësin për një shishe më shumë.

Ai kritikon ashpër konceptet si “mysliman modern”, “Islam i moderuar” apo “Islam i lehtë”, duke i parë si përpjekje të “qarqeve që prishin botën” për ta “protestantizuar” Islamin, ashtu siç bënë me Krishterimin. Islami, thotë ai, është vepër e Zotit dhe si i tillë është i përsosur, pa asnjë të metë apo tepricë. Nuk mund t’i shtosh apo t’i heqësh asgjë.

Erbakan thekson se Zoti nuk gjykon vetëm veprat, por edhe qëllimin (nijetin) pas tyre. Ai rrëfen një parabolë për dy njerëz: i pari ngul një hu pranë një burimi që të tjerët të lidhin kuajt e tyre dhe shpërblehet për këtë. Pas shumë vitesh, huri mbulohet nga bari dhe bëhet rrezik. Një njeri tjetër rrëzohet prej tij dhe vendos ta heqë që të mos dëmtohet askush tjetër. Edhe ai shpërblehet, edhe pse veprimi i tij ishte i kundërt me të parin, sepse qëllimi i të dyve ishte i pastër.

Më pas, ai fillon një analizë të thelluar dhe kritike të shkencës perëndimore, duke argumentuar se ajo ka arritur në një qorrsokak, sepse nuk i kupton konceptet themelore me të cilat punon, si materia dhe energjia. Ai imagjinon një dialog me një shkencëtar perëndimor në një qendër kontrolli raketash. Shkencëtari mund të shkruajë formula komplekse, por nëse pyetet se çfarë është materia, ai do të ngecë. Erbakan shpjegon se kur zbërthejmë materien, nga molekulat tek atomet, e më pas tek elektronet dhe protonet, zbulojmë se ajo është kryesisht hapësirë boshe. Shkenca perëndimore, pa një kuptim të Krijuesit, mbetet sipërfaqësore.

Pjesa më e madhe e kapitullit i kushtohet një rishikimi historik për të demonstruar se themeluesit e shkencës moderne nuk ishin europianët, por dijetarët myslimanë gjatë Epokës së Artë Islame. Ai akuzon historiografinë perëndimore për falsifikim dhe fshehje të qëllimshme të këtij fakti. Sipas tij, europianët gjatë Rilindjes vetëm sa morën, përkthyen dhe shpeshherë keqkuptuan dijen islame, pa e cituar kurrë burimin.

Ai ofron një listë mbresëlënëse provash:

• Astronomi: Al-Battani llogariti vitin diellor me një saktësi marramendëse (365 ditë, 5 orë, 46 minuta, 22 sekonda), me një gabim prej vetëm 2 minutash e 24 sekondash krahasuar me matjet moderne, ndërkohë që Ptolemeu grek mendonte se viti kishte 260 ditë.
• Trigonometri: Konceptet e sinusit, kosinusit, tangentit etj., u shpikën nga dijetarët myslimanë për të llogaritur distancat gjatë hartografisë së Mesdheut. Fjala latine “sinus” vjen nga një keqpërkthim i fjalës arabe “xhajb” (xhep/gjep), të cilën europianët nuk e kuptuan. Gıyaseddin Cemşid llogariti vlerën e sinusit të 1 gradës me një saktësi që makinat elektronike sot e konfirmojnë plotësisht. Ai gjithashtu llogariti numrin Pi (π) me saktësi të jashtëzakonshme.
• Matematikë: Sistemi dhjetor dhe vetë format e numrave që përdorim sot u zhvilluan nga myslimanët. Al-Khuarizmi themeloi algjebrën (fjala vjen nga titulli i librit të tij “Al-Xhabr”). Ai zgjidhi ekuacionet e shkallës së tretë dhe zhvilloi metoda për nxjerrjen e rrënjës katrore dhe kubike.
• Fizikë dhe Kimi: Themeluesi i fizikës moderne është Ibn al-Haytham, i cili zhvilloi teorinë e atomit dhe ligjet e thyerjes së dritës. Jabir ibn Hayyan ishte i pari që tha se atomi mund të ndahet, zbuloi ligjin e ruajtjes së masës (që i atribuohet gabimisht Lavoisier-it), dhe ligjin e gravitetit (që i atribuohet gabimisht Njutonit) dhjetë shekuj para europianëve. Ai gjithashtu themeloi laboratorin e parë modern dhe metodën eksperimentale.
• Histori dhe Gjeografi: Ibn Khaldun e transformoi historinë nga një koleksion tregimesh në një shkencë analitike. Hartat e para moderne u vizatuan nga myslimanët. Ai pretendon se edhe Kristofor Kolombi e dinte ekzistencën e Amerikës nga librat e dijetarëve myslimanë dhe se ai i bindi ekuipazhin e tij rebel të vazhdonte udhëtimin duke thënë: “Dijetarët myslimanë nuk gënjejnë”.

Burimi i këtij shpërthimi të dijes, sipas Erbakanit, është vetëm një: Kurani. Kurani është çelësi që i hapi mendjet e myslimanëve. Ndërsa shkenca perëndimore, e verbër pa besim, kërkon në errësirë, dijetari mysliman hyn në “pallatin e dijes” me “çelësin e imanit” dhe ecën nëpër të me dritën e Kuranit.

Kapitulli përfundon me një krahasim mes bllokut komunist dhe atij kapitalist, duke i parë të dy si sisteme materialiste dhe të dështuara. Komunizmi dështoi sepse ishte kundër natyrës njerëzore, duke mohuar pronën private dhe nismën individuale, gjë që çoi në apati dhe varfëri. Kapitalizmi, ndonëse më produktiv, është gjithashtu materialist dhe i pamëshirshëm. Ai bazohet në fitim dhe egoizëm, duke krijuar një shoqëri ku njeriu nuk do të sakrifikonte asnjë qindarkë për tjetrin. Të dy sistemet e trajtojnë gruan në mënyrë të gabuar, duke e detyruar të punojë në kushte të rënda, pa marrë parasysh natyrën e saj.

Zgjidhja e vetme është sistemi islam, i cili balancon materien dhe shpirtin. Ai lejon pronën private dhe fitimin (duke e inkurajuar punën si adhurim), por ndalon kamatën (faizin) dhe shpërdorimin (israfin). Ai e vendos gruan në një pozitë të nderuar, duke ia njohur të drejtat dhe duke e mbrojtur, duke e parë si shtyllën e familjes dhe shoqërisë.

KAPITULLI 3: FUQITË QË DREJTOJNË BOTËN

Ky është kapitulli qendror i librit, ku Erbakan shtjellon teorinë e tij mbi një konspiracion global të drejtuar nga Sionizmi. Ai argumenton se ngjarjet botërore nuk janë të rastësishme, por pjesë e një plani shekullor për të skllavëruar njerëzimin.

Ai fillon me Rendin e Ri Botëror të shpallur pas Luftës së Ftohtë, i cili, në vend të paqes, solli më shumë luftëra (Palestinë, Kashmir, Bosnje, Çeçeni, Irak) dhe shfrytëzim. Kjo, sipas tij, është vepër e një “fuqie të fshehtë” që kontrollon institucionet globale si OKB, Banka Botërore, FMN, BE dhe NATO, duke i përdorur ato për të “prishur” (ifsad) njerëzimin, jo për ta “përmirësuar” (islah).

Për të kuptuar këtë, duhet njohur “anatomia e botës së sotme”. Ai shpjegon se çdo aspekt i jetës globale, nga biletat e avionëve (IATA) te transfertat bankare (American Express) e deri te sigurimi i anijeve (Lloyd’s), kontrollohet nga kjo “Qeveri e Fshehtë Botërore” (Gizli Dünya Devleti – GDD), e cila merr një “haraç” nga çdo transaksion.

Rrënjët e kësaj fuqie gjenden në atë që ai e quan Sionizëm. Ai argumenton se Teurati (Tora) i sotëm nuk është libri origjinal i shpallur Musait, por një tekst i falsifikuar nga rabinët për të futur idenë e “racës superiore” dhe për të justifikuar synimin për dominim botëror. Ai citon pasazhe që, sipas tij, tregojnë se si rabinët e kanë paraqitur Zotin si një qenie që mund të mposhtet nga njeriu (Jakobi/Izraeli), duke e bërë Judaizmin një ideologji idhujtare që adhuron vetë popullin hebre, jo Zotin.

Ky falsifikim u plotësua me Talmudin, një koleksion komentesh rabinike që e shtjellon më tej idenë e superioritetit hebre dhe urrejtjen ndaj jo-hebrenjve (goyim). Sipas Talmudit, pasuria e një jo-hebreu i takon hebreut të parë që e gjen. Për më tepër, ekziston doktrina ezoterike e Kabbalasë, një sistem magjie dhe njohurish të fshehta që formon themelin e Masonerisë dhe mëson se si të kontrollohen fuqitë e fshehta.

Qëllimi përfundimtar i këtij plani është krijimi i Izraelit të Madh në “Tokën e Premtuar” (Arz-ı Mev’ud), që shtrihet nga Nili në Eufrat, dhe më pas vendosja e dominimit total botëror. Kjo do të arrihet me ardhjen e Mesisë, i cili do të sundojë botën nga Tempulli i Solomonit, i rindërtuar në vendin e Xhamisë Al-Aksa. Ai citon Theodor Herzl dhe David Ben-Gurion për të mbështetur pretendimin se ky plan territorial është ende aktiv.

Kjo “Qeveri e Fshehtë Botërore” funksionon si një piramidë. Erbakan bën një analizë të detajuar të simboleve në kartëmonedhën 1-dollarëshe amerikane:

• Piramida: Përfaqëson strukturën hierarkike të kontrollit, me njerëzimin në bazë dhe një elitë të vogël në majë. Ka 13 kate, një numër me fat për Sionizmin.
• Syri në majë: Është “syri i zotit mason”, që simbolizon kontrollin total, madje duke rivalizuar Zotin.
• “Annuit Coeptis”: Do të thotë “Fitorja është arritur”, duke iu referuar suksesit të tyre në vendosjen e dollarit si monedhë botërore.
• “Novus Ordo Seclorum”: Do të thotë “Rendi i Ri i Epokave” (Rendi i Ri Botëror).
• Viti 1776: Nuk i referohet pavarësisë së SHBA, por themelimit të lozhës së Iluminatit nga Adam Weishaupt.

Në majë të piramidës janë tre rabinë kabalistë dhe këshilli i fshehtë, Sanhedrin. Nën ta është “Grupi i 70 të Betuarve”, që përfshin familje si Rockefeller dhe Rothschild, të cilët menaxhojnë operacionet globale. Këta kontrollojnë një rrjet organizatash si B’nai B’rith, Bilderberg Group, Komisioni Trepalësh dhe Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë (CFR), i cili, sipas Erbakanit, është “ministria e jashtme e vërtetë” e SHBA-së.

Kjo fuqi e përdor Amerikën si “noçkullën e sipërme të timsahut” dhe Bashkimin Evropian si “noçkullën e poshtme” për të gllabëruar botën. Mjetet e tyre kryesore të shfrytëzimit janë ekonomike:

• Kamata (Faizi): I zhyt vendet në borxhe të pashlyeshme.
• Dollari: Një “letër jeshile” pa vlerë reale, të cilën ata e printojnë sipas dëshirës dhe e përdorin për të blerë pasuri reale (mallra, naftë, punë) nga pjesa tjetër e botës.
• Krizat Ekonomike: Krijohen artificialisht për të manipuluar bursat, për të blerë asete lirë dhe për t’i shitur shtrenjtë.

Plani i tyre për Turqinë, i formuluar nga rabini egjiptian Haim Nahum pas dështimit të pushtimit ushtarak në Luftën e Pavarësisë, ishte ta bënin Turqinë një “kafshatë të butë” duke e larguar nga Islami dhe historia e saj, duke e dobësuar ekonomikisht dhe duke e futur nën kontrollin e tyre përmes partive politike dhe mediave, për ta copëtuar më vonë dhe për ta përfshirë në Izraelin e Madh.

KAPITULLI 4: ÇËSHTJA JONË E BASHKIMIT ISLAMIK

Ky kapitull fokusohet në një ngjarje specifike, Krizën e Gjirit të vitit 1990-91, për të ilustruar se si funksionon në praktikë plani sionist dhe cila duhet të jetë përgjigjja e botës islame.

Erbakan rrëfen pjesëmarrjen e tij në një konferencë në Bagdad në qershor 1990, vetëm një muaj e gjysmë para pushtimit të Kuvajtit. Atje, Saddam Husseini kishte ekspozuar vendimet e lobit hebre në SHBA për të shkatërruar fuqinë ushtarake të Irakut, e cila ishte forcuar pas luftës 8-vjeçare me Iranin dhe shihej si një kërcënim për Izraelin.

Kur kriza shpërtheu, ndërsa të gjithë po i frynin zjarrit të luftës, Erbakan ndërmori një “Nismë Paqeje për Gjirin” 22-ditore, duke udhëtuar mes Bagdadit, Mekës, Amanit dhe Tripolit. Ai e shihte krizën si një kurth të ngritur nga “Fuqia Shtypëse” (Sionizmi/Imperializmi) për të arritur disa qëllime:

1. Të shkatërronte ushtrinë e Irakut, pengesën kryesore për Izraelin.
2. Të vendoste kontroll të plotë mbi naftën e Gjirit, burimin jetik të energjisë për Perëndimin.
3. Të përçante dhe dobësonte më tej botën islame, duke i vënë myslimanët kundër myslimanëve.
4. Të justifikonte një prani të përhershme ushtarake amerikane në rajon, për të mbrojtur Izraelin.

Ai përshkruan takimet e tij me Mbretin Fehd të Arabisë Saudite, liderët kuvajtianë në mërgim dhe sidomos një takim të gjatë tre-orësh me Saddam Husseinin në kulmin e krizës. Saddami i shpjegoi se pushtimi i Kuvajtit nuk ishte një zgjedhje, por një veprim i detyruar nga presioni i padurueshëm ekonomik dhe politik. Ai akuzoi Kuvajtin se, i nxitur nga SHBA, po “vidhte” naftë nga fushat e përbashkëta dhe po ulte artificialisht çmimet globale të naftës për të dëmtuar ekonominë e Irakut.

Erbakan thekson hipokrizinë e Perëndimit dhe OKB-së, që nuk zbatuan kurrë rezolutat kundër Izraelit, por u mobilizuan menjëherë kundër Irakut. Ai kritikoi ashpër qeverinë turke të asaj kohe, e cila, sipas tij, u bë një shërbëtore e verbër e Presidentit Bush, duke mbyllur tubacionin e naftës dhe kufirin, duke i shkaktuar Turqisë dëme të mëdha ekonomike dhe duke humbur mundësinë për të luajtur rolin e një ndërmjetësi të paanshëm.

Zgjidhja që ai propozoi ishte e bazuar në parimet e Bashkimit Islamik:

• Tërheqja e të gjitha forcave të huaja (perëndimore) nga rajoni.
• Zëvendësimi i tyre me një Forcë Paqeruajtëse Myslimane, e cila do të garantonte sigurinë e Arabisë Saudite dhe Kuvajtit. Kjo do të ishte bërthama e një aleance të ardhshme mbrojtëse islame.
• Zgjidhja e mosmarrëveshjes Irak-Kuvajt përmes negociatave dhe arbitrazhit brenda botës islame, jo përmes luftës.

Përpjekjet e tij, megjithatë, dështuan për shkak të “lidhjes së mendjes dhe egos” së liderëve të përfshirë dhe zbatimit të pamëshirshëm të planit sionist. Lufta shkatërroi Irakun, forcoi kontrollin perëndimor mbi rajonin dhe la botën islame më të përçarë se kurrë. Për Erbakanin, kjo ishte një dëshmi tragjike se pa një Bashkim Islamik të vërtetë, vendet myslimane do të mbeten gjithmonë viktima të lojërave imperialiste.

KAPITULLI 5: ÇËSHTJA JONË E QIPROS

Në këtë kapitull, Erbakan trajton rëndësinë strategjike dhe historike të Qipros, duke e quajtur atë “çështjen tonë” (davamız). Ai thekson se Qiproja është jetike për sigurinë e Turqisë, duke e krahasuar me një “aeroplanmbajtëse të madhe të pamposhtur” në mes të Mesdheut. Kushdo që e kontrollon atë, kontrollon Mesdheun Lindor dhe rrugët drejt Anadollit.

Ai bën një përmbledhje historike, duke kujtuar se Qiproja u pushtua nga Perandoria Osmane në vitin 1571 me koston e 40,000 dëshmorëve, për t’i dhënë fund piraterisë venedikase dhe për të sjellë paqe dhe drejtësi në rajon. Për 308 vjet, myslimanët dhe ortodoksët jetuan në paqe nën sundimin osman.

Problemet filluan kur Britania mori administrimin e ishullit në 1878. Ashtu si në Palestinë, britanikët filluan të ndryshojnë demografinë, duke sjellë grekë nga vende të tjera për të rritur popullsinë greke. Kjo çoi në rritjen e tensioneve dhe masakrat e përsëritura kundër turqve qipriotë në vitet 1963 dhe 1967.

Pika kulmore erdhi në vitin 1974, kur Nikos Sampson, një lider i organizatës terroriste EOKA, kreu një grusht shteti me synimin për të bashkuar ishullin me Greqinë (Enosis) dhe filloi një valë të re masakrash. Erbakan thekson se qeveritë e mëparshme turke kishin qenë të paafta për të vepruar. Kur partia e tij, Partia e Shpëtimit Kombëtar (MSP), hyri në qeverinë e koalicionit si zëvendëskryeministër, gjithçka ndryshoi.

Ai përshkruan me detaje procesin e vendimmarrjes për Operacionin Paqësor në Qipro. Partia e tij ishte forca lëvizëse pas vendimit, ndërsa Kryeministri Bülent Ecevit dhe shumë anëtarë të partisë së tij hezitonin, duke e parë si një “aventurë” të rrezikshme. Erbakan këmbënguli se Turqia, si një fuqi garantuese sipas marrëveshjeve ndërkombëtare, kishte jo vetëm të drejtën, por edhe detyrën për të ndërhyrë.

Ai rrëfen se si, ndërsa Ecevit ishte në Londër për konsultime (një lëvizje që Erbakan e konsideronte si humbje kohe), ai u dha urdhër komandantëve ushtarakë të fillonin ngarkimin e anijeve. Ai e bindi Ecevitin pas kthimit të tij se “shigjeta kishte dalë nga harku” dhe se një tërheqje e tretë (pas dy tentativave të dështuara në vitet ’60) do të demoralizonte plotësisht ushtrinë.

Operacioni ishte një sukses i shkëlqyer ushtarak. Megjithatë, presioni ndërkombëtar, veçanërisht nga SHBA përmes zyrtarit Joseph Sisco, ishte i jashtëzakonshëm për të ndaluar përparimin. Erbakan përshkruan se si ai personalisht kundërshtoi thirrjet për armëpushim të parakohshëm brenda kabinetit, duke argumentuar se ushtria duhej të arrinte objektivat e saj strategjikë për të siguruar një pozitë të mbrojtshme. Ai mori “fjalën e ushtarit” nga Shefi i Shtabit, Semih Sancar, se operacioni do të vazhdonte deri në arritjen e “Vijës së Gjelbër”.

Qëllimi i tij përfundimtar ishte marrja nën kontroll e të gjithë ishullit, por kjo nuk u arrit për shkak të hezitimit të partnerit të koalicionit. Megjithatë, operacioni arriti qëllimin kryesor: ndaloi masakrat, solli paqe dhe siguri për turqit qipriotë dhe krijoi një realitet të ri gjeografik që mbronte interesat strategjike të Turqisë.

Ai e quan Operacionin Paqësor të Qipros “fitoren më strategjike të 300 viteve të fundit” për Turqinë, që nga Traktati i Karlovicit. Prandaj, ai kundërshton ashpër çdo lloj lëshimi në çështjen e Qipros. Ai argumenton se çdo lëshim do të ishte si “të tërheqësh perin e një çorapeje të grisur”, duke çuar në kërkesa të mëtejshme për lëshime në Egje, Anadollin Lindor e kështu me radhë. “Qiproja është sigurimi i integritetit të Turqisë. Të thuash Qipro do të thotë të thuash Turqi,” përfundon ai. Çdo përpjekje për të hequr dorë nga Republika Turke e Qipros Veriore është pjesë e planit sionist për të dobësuar Turqinë dhe për të siguruar Izraelin.

KAPITULLI 6: ÇËSHTJA JONË E QYTETËRIMIT

Në këtë kapitull, Erbakan bën një dallim thelbësor midis dy qytetërimeve kryesore në histori:

1. Qytetërimi i Hakut (Drejtësisë/Të Vërtetës): Ky është qytetërimi islam, i përfaqësuar nga Selxhukët dhe Osmanët. Ai bazohet në parimin se drejtësia është supreme. Në këtë botëkuptim, ai që ka të drejtë është i fortë, edhe nëse është fizikisht i dobët; dhe ai që nuk ka të drejtë është i dobët, edhe nëse është fizikisht i fortë. Ky qytetërim ka sjellë paqe, drejtësi dhe përparim shkencor për shekuj me radhë.
2. Qytetërimi i Forcës (Kuvvetit): Ky është qytetërimi perëndimor, rrënjët e të cilit gjenden në Romën e lashtë, dhe që u ringjall gjatë Rilindjes. Ai bazohet në parimin se forca krijon të drejtën (“might makes right”). Në këtë botëkuptim, i forti ka gjithmonë të drejtë. Ky qytetërim ka sjellë luftëra, shfrytëzim, kolonializëm dhe padrejtësi.

Ai argumenton se madhështia e kombit turk buron nga përqafimi i qytetërimit të parë. Rënia filloi kur forcat e brendshme dhe të jashtme filluan të minojnë këtë qytetërim dhe të promovojnë imitimin e verbër të Perëndimit, një proces që ai e quan “Perëndimorizim” (Batıcılık). Ky proces i “shkatërrimit të ndërgjegjes kombëtare” çoi në rënien e Perandorisë Osmane.

Sipas Erbakanit, problemet e sotme të Turqisë – nga kriza morale dhe materializmi te korrupsioni dhe padrejtësia sociale – janë rezultat i këtij imitimi të verbër dhe largimit nga vlerat themelore të qytetërimit islam. Zgjidhja nuk është të bëhemi më shumë si Perëndimi, por të kthehemi te rrënjët tona, te “Pikëpamja Kombëtare” (Milli Görüş).

“Milli Görüş” përfaqëson thelbin, historinë dhe besimin e kombit turk. Ndërsa ideologjitë e huaja si liberalizmi apo socializmi janë si “rroba të huaja” që nuk i përshtaten trupit të kombit, “Milli Görüş” është “kostumi i tij normal”.

Ai trajton edhe çështjen kurde, duke argumentuar se problemi nuk është etnik, por ideologjik. Për shekuj, turqit dhe kurdët jetuan si vëllezër nën flamurin e Islamit. Përçarja filloi kur shteti hoqi besmelenë nga shkollat dhe e zëvendësoi me betimin nacionalist “Unë jam turk, jam i drejtë, jam punëtor”. Kjo, sipas tij, provokoi një reagim etnik nga ana tjetër: “Edhe unë jam kurd, jam më i drejtë, jam më punëtor”. Zgjidhja nuk është ndarja apo federalizmi, që janë lojëra të imperializmit për të përçarë dhe sunduar, por kthimi te vëllazëria islame. Për të, nuk ka rëndësi nëse dikush flet turqisht apo kurdisht; rëndësi ka se çfarë thotë. Nëse promovon ateizëm dhe ndarje, ai është i dëmshëm në çdo gjuhë. Nëse promovon vëllazërinë islame, ai është i mirëpritur në çdo gjuhë.

Ai gjithashtu kritikon interpretimin shtetëror të laicitetit në Turqi, duke thënë se ai është përdorur si një mjet për “armiqësi ndaj Islamit” dhe për të shtypur njerëzit besimtarë, në vend që të ishte një garanci për lirinë e besimit për të gjithë.

Në fund, ai bën thirrje për një ringjallje të qytetërimit të Hakut. Detyra e kombit turk nuk është të bëhet një provincë e Bashkimit Evropian (që ai e sheh si një “Klub të Krishterë”), por të udhëheqë botën islame dhe gjithë njerëzimin drejt një rendi të ri të bazuar në drejtësi, paqe dhe vëllazëri.

KAPITULLI 7: ÇËSHTJA JONË E ARSIMIT (MAARİF)

Edukimi është fusha kryesore ku zhvillohet beteja për të ardhmen e kombit. Erbakan kritikon ashpër sistemin arsimor ekzistues në Turqi, duke e cilësuar si një sistem që “nuk rrit njerëz për veten e tij”. Ai është një sistem imitues, i bazuar në botëkuptimin perëndimor, materialist dhe pa vlera, i cili:

• Tjetërson të rinjtë: I largon nga historia, kultura dhe besimi i tyre. Në vend që të mësojnë për heronjtë e tyre, ata mësojnë të denigrojnë të kaluarën osmane.
• Promovon pasivitetin: Ai citon abetaren e klasës së parë që fillon me “Kaya uyu, uyu, yat uyu” (Kaya, fli, fli, rri shtrirë e fli), duke thënë se arsimi i “Milli Görüş” do të fillojë me “Mehmet kalk, uyan, çalış!” (Mehmet, ngrihu, zgjohu, puno!).
• Është i zbrazët nga morali: Ai argumenton se zemrat e fëmijëve, nëse nuk mbushen me moral dhe spiritualitet, do të mbushen me ideologji të dëmshme. Nuk mjafton t’u mësosh atyre “sistemin e riprodhimit të bretkosave”; duhet t’u mësosh konceptet e “edep” (mirësjellje), “iffet” (nder), “haya” (turp), “helal” dhe “haram”.

Vizioni i tij për një sistem të ri arsimor bazohet në parimin “së pari morali dhe spiritualiteti”. Qëllimi është të rriten breza të rinj që:

• Janë krenarë për historinë e tyre të lavdishme.
• Janë të lidhur me traditat e tyre.
• Janë të çliruar nga çdo formë imitimi.
• Janë të dobishëm për atdheun dhe njerëzimin.

Ai thekson nevojën për një “mobilizim arsimor” që fillon “nga djepi në varr”, duke e parë çdo institucion si një shkollë. Arsimi fetar duhet të jetë në qendër të këtij sistemi. Shkollat Imam-Hatip dhe Fakultetet e Teologjisë duhet të forcohen dhe të zgjerohen, dhe personelit fetar duhet t’i jepet statusi dhe mbështetja që meritojnë.

Arsimi duhet të jetë gjithashtu praktik dhe i orientuar drejt zgjidhjes së problemeve të vendit. Inxhinierët bujqësorë duhet të punojnë për të përmirësuar farat dhe rendimentin, jo për të mësuar teori të kota. Inxhinierët mekanikë duhet të trajnohen për të ndërtuar tankun, avionin dhe motorin e tyre, jo për të lexuar katalogët e pjesëve të këmbimit nga Evropa. Duhet të ketë një bashkëpunim të ngushtë midis universiteteve dhe industrisë.

Në fund, ai rithekson se forca e vërtetë e një kombi nuk janë tanket apo paratë, por “bijtë e tij me iman dhe të rinjtë e tij me besim”. Një sistem arsimor që nuk e kultivon këtë forcë është i destinuar të dështojë.

KAPITULLI 8: ÇËSHTJA JONË E INDUSTRISË (SANAYİ)

Për Erbakanin, industrializimi nuk është një zgjedhje, por një domosdoshmëri ekzistenciale – “një çështje të jesh apo të mos jesh” për Turqinë. Ka disa arsye themelore për këtë:

1. Krijimi i vendeve të punës: Me një popullsi në rritje, bujqësia e mekanizuar do të lirojë fuqi punëtore, nuk do ta absorbojë atë. Sektori i shërbimeve varet nga prodhimi. Prandaj, vetëm industria mund të krijojë miliona vende të reja pune të nevojshme.
2. Rritja e vlerës së punës: Në sistemin aktual botëror, 1 orë punë e një punëtori industrial perëndimor këmbehet me 10 orë punë të rëndë të një fermeri turk. Industrializimi është mënyra e vetme për t’i dhënë vlerë punës së kombit dhe për të dalë nga cikli i shfrytëzimit.
3. Fuqia Kombëtare: Një komb pa industri nuk mund të jetë i fuqishëm. Forca ushtarake, pavarësia ekonomike dhe ndikimi global varen nga kapaciteti industrial.

Ai argumenton se, ndryshe nga propaganda perëndimore, kombi turk ka një traditë të thellë industriale. Fatih Sultan Mehmeti përdori topa të prodhuar me teknologjinë më të avancuar të kohës. Pas betejës së Inebahtit, Perandoria Osmane rindërtoi një flotë më të madhe dhe më të mirë në vetëm 6 muaj, një arritje industriale e jashtëzakonshme edhe për standardet e sotme. Edhe në kohë më të vonshme, Sultan Abdylhamidi II ndërmori nisma të mëdha industriale, duke ndërtuar mijëra kilometra hekurudha dhe fabrika moderne.

Problemi, sipas tij, qëndron në politikat e gabuara të periudhës republikane, veçanërisht pas vitit 1947, kur filluan ndihmat e huaja (si Plani Marshall). Në vend që t’i përdornin këto ndihma për të ndërtuar fabrika që prodhojnë makineri, qeveritë turke i përdorën ato për të blerë produkte të gatshme. Ai jep shembullin e Jugosllavisë, e cila me të njëjtat ndihma zgjodhi të ndërtonte fabrikën e makinerive rrugore, ndërsa Turqia bleu makineritë. Pas 10 vjetësh, makineritë e Turqisë ishin kthyer në skrap, ndërsa Jugosllavia prodhonte vetë makineritë e saj.

Kjo çoi në një model të gabuar industrializimi, të cilin ai e quan “mentaliteti montues” (montajcı zihniyet). Në vend të industrializimit të vërtetë, Turqia u mbush me fabrika që vetëm montonin pjesë të importuara.

Industrializimi i vërtetë, këmbëngul ai, nuk është të kesh 500 fabrika makaronash, por të kesh fabrikën që ndërton fabrikat e makaronave. Thelbi është zotërimi i teknologjisë së përparuar dhe prodhimi i mjeteve të prodhimit.

Prandaj, ai promovoi Nismën e Industrisë së Rëndë (Ağır Sanayi Hamlesi) gjatë kohës së tij në qeveri. Qëllimi ishte të ndërtoheshin fabrikat themelore: fabrika motorësh, fabrika mjetesh pune, fabrika elektronike, fabrika të industrisë së mbrojtjes. Kjo ishte mënyra e vetme për të arritur pavarësinë e vërtetë ekonomike dhe teknologjike. Ai e mbyll kapitullin duke theksuar se Turqia duhet të jetë në gjendje të prodhojë vetë tankun, avionin dhe raketën e saj. Vetëm atëherë do të jetë një komb vërtet i pavarur dhe i fuqishëm.

KAPITULLI 9: ÇËSHTJA JONË E RENDIT TË DREJTË (ADİL DÜZEN)

Ky kapitull paraqet modelin socio-ekonomik të Erbakanit, “Rendi i Drejtë” (Adil Düzen), si alternativën e vetme ndaj sistemeve të dështuara të kapitalizmit dhe komunizmit.

Ai fillon duke ritheksuar se bota islame, nën udhëheqjen e turqve, e zbatoi Rendin e Drejtë për 11 shekuj, duke sjellë lumturi dhe drejtësi. Tre shekujt e fundit kanë qenë një periudhë e errët e dominimit të “imperializmit racist” (Sionizmit), i cili e ka ndërtuar rendin e tij mbi padrejtësinë dhe shfrytëzimin. Të dy sistemet e këtij rendi, komunizmi dhe kapitalizmi, janë “vëllezër binjakë” sepse të dy bazohen në parimin materialist se “forca krijon të drejtën”. Dallimi i vetëm është se te komunizmi forca shtypëse është politike (shteti), ndërsa te kapitalizmi është ekonomike (kapitali/monopoli).

Tani që komunizmi ka rënë, edhe kapitalizmi është në prag të kolapsit, siç dëshmohet nga krizat financiare globale. Njerëzimi ka nevojë urgjente për një sistem të ri. Ky sistem është Rendi i Drejtë.

Parimet themelore të Rendit të Drejtë janë:

1. Haku (E Drejta) është supreme, jo forca. Të drejtat themelore të njeriut (jeta, prona, besimi, mendja, familja) janë të shenjta dhe nuk mund të shkelen nga asnjë fuqi, qoftë edhe nga shumica.
2. Ekonomi pa kamatë (faiz). Kamata është mjeti kryesor i shfrytëzimit. Ajo lejon që paraja të prodhojë para pa prodhim real, duke transferuar pasurinë nga ata që punojnë tek ata që zotërojnë kapitalin. Në Rendin e Drejtë, financimi do të bazohet në partneritet, ndarje të fitimit dhe humbjes, dhe kredi pa interes për projekte prodhuese.
3. Sistem i drejtë taksash. Në vend të taksave të padrejta mbi të ardhurat dhe konsumin, që rëndojnë më shumë mbi të varfrit, Rendi i Drejtë do të financojë shërbimet publike përmes pjesëmarrjes së shtetit në fitimet e prodhimit. Shteti do të marrë pjesën e tij si ofrues i shërbimeve të përgjithshme (siguria, infrastruktura etj.).
4. Paraja e bazuar në vlerë reale. Në vend të parave pa mbulesë që shtypen sipas dëshirës (si dollari), paraja duhet të jetë e lidhur me një vlerë reale (p.sh., ar, argjend, ose një shportë mallrash) për të parandaluar inflacionin dhe manipulimin.
5. Partneriteti në vend të sistemit punëtor-punëdhënës. Në vend që punëtori të shesë kohën e tij për një pagë fikse, ai duhet të jetë partner në prodhim. Fitimi ndahet në mënyrë të drejtë midis të gjithë faktorëve të prodhimit: sipërmarrësi (ideja dhe menaxhimi), punëtori (puna fizike), kapitalisti (mjetet dhe financat), dhe shteti (shërbimet e përgjithshme).
6. Liria e tregut pa monopole. Rendi i Drejtë mbështet konkurrencën e lirë dhe nismën private, por shteti ndërhyn për të parandaluar formimin e monopoleve dhe trusteve që shtrembërojnë tregun dhe dëmtojnë konsumatorin.

Erbakan argumenton se zbatimi i këtij sistemi do të sjellë një transformim rrënjësor. Çmimet do të bien ndjeshëm, fuqia blerëse do të rritet, prodhimi do të shpërthejë dhe pasuria do të shpërndahet në mënyrë të drejtë, duke eleminuar varfërinë. Përtej ekonomisë, Rendi i Drejtë do të shërojë edhe sëmundjet morale të shoqërisë, sepse duke eliminuar shfrytëzimin dhe padrejtësinë, ai eliminon edhe rrënjët e krimit, degjenerimit dhe konflikteve sociale.

Ai përfundon duke thënë se kjo nuk është një utopi, por një sistem i zbatueshëm, që kërkon vetëm vullnet politik dhe një kuadër besimtarësh të ndërgjegjshëm për ta vënë në jetë. Detyra e “Milli Görüş” është të ndërtojë këtë kuadër dhe të udhëheqë Turqinë dhe botën drejt këtij rendi të ri të lumturisë.

FJALA E FUNDIT

Në kapitullin përmbyllës, Erbakan bën një thirrje të fuqishme për veprim, duke e krahasuar situatën aktuale me periudhën para pushtimit të Stambollit. Ai thekson se ashtu si atëherë, edhe sot bota ka nevojë për një “epokë të re” dhe një “pushtim të ri” – pushtimin e zemrave dhe mendjeve me të vërtetën e Islamit.

Ai nxjerr mësime nga pushtimi i Stambollit:

1. Besimi i palëkundur: Fatih Sultan Mehmeti u rrit me besimin absolut se do ta realizonte profecinë e Pejgamberit Muhamed (a.s.). Ky besim i patundur është kushti i parë për çdo fitore.
2. Përkushtimi total: Fatihu ishte “i çmendur” (delisi) pas kësaj kauze. Një kauzë e madhe kërkon përkushtim total.
3. Përgatitja superiore: Besimi nuk mjafton. Fatihu ndërtoi ushtrinë më të madhe dhe teknologjinë më të përparuar të kohës (topat gjigantë) dhe përdori strategji gjeniale (transportimi i anijeve nga toka). Për të arritur fitoren, duhet kombinuar besimi me përgatitjen më të mirë materiale dhe intelektuale.
4. Përulësia dhe falënderimi: Pas fitores, Fatihu nuk u mburr, por hyri në Ajasofje dhe fali dy rekate namaz falënderimi për Zotin. Madhështia e vërtetë shfaqet në përulësinë pas suksesit.

Ai u drejtohet veçanërisht të rinjve, duke i quajtur ata “motori i lëvizjes sonë”. Ashtu si Fatihu ishte vetëm 21 vjeç kur pushtoi Stambollin, edhe sot të rinjtë janë forca që do të sjellë ndryshimin. Ai i këshillon ata të jenë si Ulubatlı Hasan, i cili ngriti flamurin në muret e Kostandinopojës, dhe të kenë si shembull Ebu Ejjub el-Ensariun, shokun e Pejgamberit, i cili në moshën 90-vjeçare luftoi para mureve të qytetit, duke dëshmuar se xhihadi është një detyrë për gjithë jetën.

Ai përdor një metaforë përfundimtare prekëse: stuhinë dhe fluturat. Një kasapik i tmerrshëm po i afrohej Azisë, duke kërcënuar me shkatërrim masiv. Por, papritur, stuhia ndryshoi drejtim dhe u shpërnda në oqean. Shkencëtarët zbuluan se shkaku ishte energjia e krijuar nga përplasja e krahëve të miliona fluturave që migronin në atë kohë. Erbakan përfundon: “Ja, puna e ‘Milli Görüş’ është si ajo e fluturave që do të ndryshojë drejtimin e kasapikëve të mëdhenj që po e çojnë njerëzimin drejt katastrofës.”

Libri mbyllet me një afirmim të kauzës së tij:

• Kauza jonë: Islami.
• Qëllimi ynë: Të fitojmë pëlqimin e Allahut.
• Synimi ynë: Të vendosim Rendin e Drejtë.
• Dëshira jonë: Lumturia e gjithë njerëzimit.
• Rruga jonë: Xhihadi (përpjekja) dhe metoda e bindjes.

Ai përsërit besimin e tij se fitorja është e pashmangshme, sepse “kur vjen e Vërteta (Haku), gënjeshtra (Batıl-i) zhduket”. Detyra e çdo besimtari është të vendosë se çfarë roli do të luajë në këtë betejë historike. Fjalët e tij të fundit janë një testament i jetës së tij: “Çfarëdo që kam bërë, nuk e kam bërë për pushtet, famë apo vota. Çfarëdo që kam bërë, e kam bërë për pëlqimin e Allahut.”