Nga David Hearst
Vizioni i kryeministrit izraelit për Tokën e Premtuar do të thotë se gjenocidi në Gaza lajmëron fillimin e një fushate të egër territoriale
Kur Afrika e Jugut ngriti akuzën për gjenocid kundër Izraelit në Gjykatën Ndërkombëtare të Drejtësisë (GJND), gjykata i dha Izraelit nëntë muaj për të paraqitur kundërpërgjigjen e tij. Ky afat skadoi në fund të korrikut.
Paneli prej 17 gjyqtarësh pranoi argumentin e Izraelit se i duhej më shumë kohë për të përgatitur çështjen e tij për shkak të “çështjeve me provat” në padinë e Afrikës së Jugut. Si rrjedhojë, pandëshkueshmëria e Izraelit para GJND-së u zgjat me gjashtë muaj të tjerë. Tani mendohet se GJND nuk do të vendosë për këtë çështje para vitit 2027, në rastin më të hershëm.
Në ato nëntë muaj, më shumë se 250 palestinezë, gati gjysma e tyre fëmijë, kanë vdekur nga uria e krijuar shprehimisht si armë lufte nga kabineti i Izraelit. Masakra ka vazhduar pa u ndalur. Mijëra civilë të tjerë janë vrarë nga bombardimet, dhe dhjetëra mijëra pritet të vdesin nëse forcat izraelite rimarrin qytetin e Gazës.
Një rrjedhje e procesverbaleve të një mbledhjeje kabineti më 1 mars, e publikuar së fundmi nga Channel 13, zbuloi se si Kryeministri izraelit Benjamin Netanyahu dhe Ministri i Çështjeve Strategjike Ron Dermer, i cili tani drejton ekipin negociator të Izraelit, argumentuan me sukses – kundër këshillës së zyrtarëve të lartë ushtarakë dhe të sigurisë izraelite – se Izraeli duhet ta nënshtrojë Gazën përmes urisë.
Netanyahu vendosi të thyejë armëpushimin që ishte funksional në atë kohë dhe të ndërpresë të gjithë ndihmën për Gazën për të “detyruar Hamasin të dorëzohet”, vuri në dukje rrjedhja.
Javën e kaluar, megjithatë, Netanyahu pretendoi se asgjë nga këto nuk ka ndodhur. Politika e urisë për të cilën ai votoi në atë mbledhje kabineti në mars ishte një trillim, pjesë e një denigrimi masiv të hebrenjve. Disa ditë më vonë, ushtria izraelite iu bashkua fushatës së mohimit, duke pretenduar se nuk kishte shenja të kequshqyerjes së përhapur në Gaza.
Me fjalë të tjera, UNICEF, Programi Botëror i Ushqimit dhe të gjithë ekspertët e tjerë që thonë se në Gaza po ndodh një zi buke, po gënjejnë. Imazhet e fëmijëve të reduktuar në lëkurë e kocka janë të rreme. E gjitha është pjesë e një “shpifjeje gjaku” kundër hebrenjve.
Devijimi i rrjedhës së drejtësisë
Nëse GJND mbetet e paralizuar, e njëjta gjë vlen edhe për gjykatën e saj simotër, Gjykatën Penale Ndërkombëtare (GJPN). Siç ka raportuar Middle East Eye në detaje, urdhër-arrestet kundër Netanyahut dhe ish-ministrit të tij të mbrojtjes, Yoav Gallant, janë neutralizuar efektivisht.
Kjo u bë përmes një fushate të organizuar dhe të orkestruar denigrimi që e detyroi kryeprokurorin britanik, Karim Khan, të merrte leje, në pritje të rezultatit të një hetimi të jashtëm për akuzat e sulmit seksual – akuza që Khan i mohon me forcë.
Të premten, MEE raportoi se urdhër-arrestet kundër dy ministrave të tjerë në kabinetin izraelit, Ministrit të Sigurisë Kombëtare Itamar Ben Gvir dhe Ministrit të Financave Bezalel Smotrich, qëndronin mbi tavolinat e dy zëvendësprokurorëve duke mbledhur pluhur.
Ato janë plotësisht të përgatitura, sipas burimeve tona, dhe nëse do të lëshoheshin, do të përfaqësonin herën e parë që krimi i aparteidit ndiqej penalisht në GJPN.
Një burim brenda GJPN tha: “Nëse kërkesat për Ben Gvir dhe Smotrich thjesht zhduken, mundësia për të ndjekur penalisht një nga shembujt më flagrantë të aparteidit në botën e sotme ka të ngjarë të humbasë përgjithmonë.”
Nuk po mbaj frymën. SHBA sanksionoi Khan në shkurt, dhe në qershor, sanksionoi katër gjyqtarë të GJPN, dy prej të cilëve miratuan kërkesën e Khan për urdhër-arreste.
Nuk është më ‘gjenocid i besueshëm’, siç e përcaktoi fillimisht GJND. Nuk është më gjenocid në thonjëza. Është gjenocid, pikë.
Kjo fushatë për të devijuar rrjedhën e drejtësisë ndërkombëtare duket se po funksionon.
Çfarëdo që të ndodhë me Khan, Izraeli dhe SHBA tashmë kanë pasur sukses në qëllimin e tyre parësor për të paralizuar gjykatën. Ajo ende ekziston në emër. Por ka pushuar së ekzistuari për sa i përket krimeve të përditshme të Izraelit të spastrimit etnik, urisë dhe aparteidit.
Lajmet për urdhër-arrestet dhe çështjen e Afrikës së Jugut në GJND nxitën një valë optimizmi në qarqet e të drejtave të njeriut që doli të ishte e parakohshme. Argumenti në atë kohë ishte se bota duhet të pezullonte gjykimin nëse në Gaza po ndodhte një gjenocid, për të lejuar që rrotat e drejtësisë ndërkombëtare të lëviznin më në fund.
Me të dyja gjykatat të paaftësuara, ky argument nuk vlen më. Një numër vendesh i janë bashkuar padisë së Afrikës së Jugut, por edhe kjo është bërë politikë gjestesh.
Edhe Afrika e Jugut vazhdon t’i shesë qymyr Izraelit. Turqia, retorika e së cilës për Gazën është e ashpër, vazhdon të lejojë naftën azerbajxhanase të rrjedhë përmes Ceyhan-it në rrugën e saj për të furnizuar forcën ajrore të Izraelit.
Ajo pretendon se nuk ka sovranitet mbi tubacionin, dhe transferimi i naftës azere në cisternat që shkojnë për në Izrael bëhet në tregun spot në ujërat ndërkombëtare. Por a do të lejonte Ankaraja që nafta të rrjedhë përmes porteve të saj nëse do të ishte e destinuar për një forcë ajrore greke që po bombardonte Qipron Veriore në atë kohë? Nuk mendoj kështu.
‘Rast tipik gjenocidi’
Lindja e Mesme thjesht nuk mund të rrijë duarkryq dhe të shikojë këtë gjenocid të ndodhë.
Gjenocidi është një term ligjor, i përcaktuar në të drejtën ndërkombëtare. Për disa muaj, MEE ka kërkuar mendimet e dhjetëra ekspertëve në të drejtën ndërkombëtare dhe studimet e gjenocidit. Disa janë ekspertë të Holokaustit.
Ka dallime mendimesh se kur filloi ky gjenocid, por të gjithë janë unanimë në përfundimin e tyre: ajo që po ndodh në Gaza e përmbush pragun e një gjenocidi. Kjo përfshin vrasjen e anëtarëve të një grupi, shkaktimin e dëmit të rëndë trupor dhe vendosjen e masave të llogaritura për të sjellë shkatërrimin e grupit ose shoqërisë.
Më lejoni të citoj disa nga këto mendime ekspertësh.
Raz Segal, profesor i asociuar i studimeve të Holokaustit dhe gjenocidit në Universitetin Stockton në Nju Xhersi, ishte një nga të parët që përdori termin për sulmin në Gaza. Në Jewish Currents më 13 tetor 2023, ai e përshkroi sulmin e Izraelit si një “rast tipik gjenocidi”.
Ai i tha MEE: “Si një studiues izraelito-amerikan i historisë hebraike dhe Holokaustit, unë e marr seriozisht imperativin moral të ‘kurrë më’. Në studimet e Holokaustit dhe gjenocidit, ne u mësojmë studentëve të identifikojnë shenjat e hershme paralajmëruese të gjenocidit: procese që përshkallëzohen, flamuj të kuq që kërkojnë ndërhyrje.”
Segal shtoi: “Kritikët pyetën pse e përdora termin ‘gjenocid’ kaq herët. Përgjigjja ime: sepse ne tashmë po shihnim tregues kyç. Etikisht dhe ligjërisht, detyrimi për të parandaluar gjenocidin lind në prani të rrezikut të konsiderueshëm, jo vetëm pasi shkatërrimi të jetë plotësisht i dukshëm.”
Segal argumentoi se urdhri i Izraelit më 13 tetor 2023, që më shumë se një milion palestinezë të shkonin në Gazën jugore brenda 24 orësh, ishte një tregues i një rreziku të qartë gjenocidi. “Unë argumentova atëherë, dhe vazhdoj të argumentoj, se kjo shënoi një kalim në fushën e gjenocidit, ose të paktën një rrezik të konsiderueshëm gjenocidi, i cili, sipas Konventës së Gjenocidit, është i mjaftueshëm për të aktivizuar detyrën për të parandaluar.”
Përtej çdo dyshimi
Shprehjet e qëllimit janë kyçe për të provuar një rast gjenocidi.
Këtu, Barry Trachtenburg, një profesor i historisë hebraike dhe studimeve të Holokaustit në Universitetin Wake Forest në Karolinën e Veriut, tha: “Që në fillim, ne pamë deklarata gjenocidale të bëra nga liderët izraelitë, të cilat së shpejti u pasuan nga veprime që përputheshin me ato deklarata qëllimi.”
Ai shtoi: “Në shumicën e rasteve të dhunës gjenocidale, ne nuk kemi deklarata të qarta nga liderët politikë dhe ushtarakë që thonë se do të shënjestrojnë civilët, do të refuzojnë të bëjnë dallimin midis luftëtarëve dhe jo-luftëtarëve, ose do të mbajnë përgjegjëse një popullsi të tërë. Por ne kemi parë pikërisht këtë në këtë rast.”
Për Omer Bartov, një profesor i studimeve të Holokaustit dhe gjenocidit në Universitetin Brown, qëllimet e luftës ishin kyçe për përcaktimin e tij të gjenocidit.
“Pikëpamja ime është bërë se qëllimet e luftës që Izraeli deklaroi – të cilat ishin të shkatërronte Hamasin dhe të lironte pengjet, deri në pranverën e vitit 2024 – dolën të mos ishin qëllimet aktuale të luftës,” i tha ai MEE. “[Ushtria izraelite] në fakt nuk po përpiqej të shkatërronte Hamasin dhe të lironte pengjet. Ajo që po përpiqej të bënte ishte ta bënte Gazën të pabanueshme për popullsinë e saj.”
MEE pra nuk ka asnjë hezitim ta quajë atë që Izraeli po vazhdon të bëjë në Gaza dhe Bregun Perëndimor të pushtuar një gjenocid.
Nuk është më “gjenocid i besueshëm”, siç e përcaktoi fillimisht GJND. Nuk është më gjenocid në thonjëza. Është gjenocid, pikë.
Djaj të përshtatshëm
Radhët e politikanëve perëndimorë që për 22 muaj argumentuan për “të drejtën e vetëmbrojtjes së Izraelit” – dhe kjo përfshin, ndër të tjerë, Presidentin francez Emmanuel Macron, Kancelarin gjerman Friedrich Merz dhe Kryeministrin britanik Keir Starmer, të gjithë të cilët tani shtiren të tmerruar nga uria që po ndodh – po përqendrojnë të gjithë fajin te Netanyahu, Ben Gvir dhe Smotrich.
Vërtet, ka më shumë se mjaft prova për të akuzuar secilin për krime lufte. Por këta janë djaj të përshtatshëm. Përqendrimi vetëm te këta liderë krijon një tjetër trillim të përshtatshëm.
Miti është se nëse Netanyahu dhe zionistët fetarë do të binin nga pushteti, Izraeli do të kalonte në një udhëheqje pa synime hegjemoniste.
Fqinjët e Izraelit janë në gjumë përballë kërcënimit me të cilin përballen. Ky nuk është një kërcënim që mund të negociohet – as nuk është një kërcënim që Uashingtoni do të bëjë diçka për ta ndaluar.
Këta liderë perëndimorë sugjerojnë se një Izrael i udhëhequr nga Naftali Bennett më pragmatik do të negocionte me Hamasin një kthim të pengjeve dhe një fund të luftës në Gaza. Me kohë, një shtet palestinez do të shfaqej.
Pasi të rifillonin negociatat me udhëheqjen palestineze, Arabia Saudite do të nënshkruante Marrëveshjet e Abrahamit, dhe gjithçka do të kthehej magjishëm në 6 tetor 2023, një ditë para sulmit të Hamasit.
Edhe kjo është një botë ëndrrash.
Ata që e quajnë veten “miq të Izraelit” – dhe që tani duhet të pyesin veten nëse duan të mbahen mend si “miqtë” e aparteidit dhe gjenocidit – kanë argumentuar me këmbëngulje se Izraeli ka të drejtë të mbrojë kufijtë e tij.
Por 22 muaj pas fillimit të kësaj fushate në Gaza, rezulton se kufijtë ekzistues të Izraelit janë vetëm një ndalesë e përkohshme në udhëtimin kolektiv drejt qëllimit përfundimtar – Toka biblike e Izraelit.
Ndërsa forcat e tij kanë mposhtur secilin fqinj me radhë – së pari Gazën, pastaj Libanin, pastaj Iranin, dhe tani edhe Sirinë – dhe ndërsa forcat izraelite pushtojnë Gazën, pika të avancuara në Liban dhe një zonë të konsiderueshme të Sirisë jugore, kanë filluar të rishfaqen harta që pretendojnë zona shumë përtej vijave ku forcat e tyre pushtuese janë ndalur.
Zgjerimi i kufijve
Kjo nuk është një rastësi kohe. Gjatë një interviste javën e kaluar me i24 News, në të cilën atij iu paraqit një amuletë që përshkruante një hartë të Tokës së Premtuar, Netanyahu u pyet nëse ndihej i lidhur me këtë vizion të Izraelit të Madh. “Shumë,” u përgjigj Netanyahu.
Netanyahu tha se ishte “në një mision brezash – ka breza hebrenjsh që kanë ëndërruar të vijnë këtu dhe breza hebrenjsh që do të vijnë pas nesh”.
Ai vazhdoi: “Pra, nëse po pyesni nëse kam një ndjenjë misioni, historikisht dhe shpirtërisht, përgjigjja është po.”
Harta vetë u fsheh me drojë nga shikuesit, por ajo është e njohur. Toka e Premtuar do të përfshinte të gjitha territoret palestineze, së bashku me pjesë të Jordanisë, Libanit, Egjiptit, Sirisë, Irakut dhe Arabisë Saudite.
Vitin e kaluar, Smotrich u filmua duke mbrojtur një zgjerim të kufijve të Izraelit për të përfshirë Damaskun.
Ideja nuk është e re. Në janar 2024, politikani izraelit Avi Lipkin tha se “përfundimisht, kufijtë tanë do të shtrihen nga Libani në Shkretëtirën e Madhe, që është Arabia Saudite, dhe pastaj nga Mesdheu në Eufrat.
“Dhe kush është në anën tjetër të Eufratit? Kurdët! Dhe kurdët janë miq,” vazhdoi ai. “Pra, ne kemi Mesdheun pas nesh, kurdët para nesh, Libanin, i cili vërtet ka nevojë për ombrellën e mbrojtjes së Izraelit, dhe pastaj ne do të marrim, besoj se do të marrim Mekën, Medinën dhe Malin Sinai, dhe do t’i pastrojmë ato vende.”
Koha për t’u zgjuar
Theodor Herzl, babai i zionizmit politik, shkroi në ditarët e tij se shteti hebre duhet të shtrihet “nga Përroi i Egjiptit në Eufrat”. Fraza është marrë nga Libri i Zanafillës, ku Zoti i jep Abrahamit dhe pasardhësve të tij një shtrirje të gjerë toke.
Disa izraelitë i referohen një vizioni më të ngushtë të përmendur në Librin e Ligjit të Përtërirë. Të tjerë thirren në Librin e Samuelit, i cili përshkruan tokat e siguruara nga mbretërit Saul dhe David, duke përfshirë Palestinën, Libanin dhe pjesë të Jordanisë dhe Sirisë. Për të gjithë, megjithatë, ndjekja e Izraelit të Madh është përmbushja e një mandati hyjnor.
Asgjë nga këto nuk është e re. Ajo që është e re është se Izraeli ka mjetet ushtarake për ta bërë vizionin e tij të Tokës së Premtuar një realitet.
Vetëm një pakt sigurie rajonal, i zbatuar nga ushtri moderne që i vijnë në ndihmë njëra-tjetrës, do të ndalojë zgjerimin e Izraelit dhe do të mbrojë shtetet e reja kombëtare të Lindjes së Mesme.
Gjenocidi që po kryhet kundër palestinezëve nuk është pasoja e paqëllimshme e një populli të perëndimorizuar që është majmur nga toka që ka pushtuar. As nuk është vetëm vepër e zionistëve fetarë, të cilët janë vetëm një pjesë e spektrit politik.
Përkundrazi, gjenocidi flet për përmbushjen e një ëndrre shumë më të thellë: kthimin e hebrenjve në Tokën e Premtuar.
E vetmja gjë që u qëndron në rrugë janë populli palestinez, i cili – i armatosur apo jo – refuzon të largohet nga tokat që me të drejtë janë të tyret.
Nëse sulmi i Netanyahut ndalet tani, ndalimi do të jetë i përkohshëm. Asnjë lider izraelit nuk do të urdhërojë një tërheqje nga Siria apo Libani. Lartësitë e Golanit janë humbur përgjithmonë. Asnjë lider izraelit nuk do të tërheqë deri në një milion kolonë nga Bregu Perëndimor i pushtuar dhe Jerusalemi Lindor.
Fqinjët e Izraelit janë në gjumë përballë kërcënimit me të cilin përballen. Ky nuk është një kërcënim që mund të negociohet – as nuk është një kërcënim që Uashingtoni do të bëjë diçka për ta ndaluar.
Vetëm një pakt sigurie rajonal, i zbatuar nga ushtri moderne që i vijnë në ndihmë njëra-tjetrës, do të ndalojë zgjerimin e Izraelit dhe do të mbrojë shtetet e reja kombëtare të Lindjes së Mesme. Ata duhet të zgjohen, dhe shpejt.
David Hearst është bashkëthemelues dhe kryeredaktor i Middle East Eye. Ai është komentator dhe folës për rajonin dhe analist për Arabinë Saudite. Ai ka qenë editor i politikës së jashtme në The Guardian, dhe ka qenë korrespondent në Rusi, Evropë dhe Belfast. Ai iu bashkua The Guardian nga The Scotsman, ku ishte korrespondent për arsimin.
